Natuurlijk beginnen we met een glaasje bubbels aan de bar. We zijn tenslotte in een zaak die is vernoemd naar F. Scott Fitzgerald, de schrijver die eens zei: Too much of anything is bad, but too much champagne is just right.’
De bar staat er zo uitnodigend bij, overslaan kan bijna niet. De ontvangst is attent en ontspannen. Als een volleerde Hans Klok tovert de gastheer-eigenaar Danny Gonzalez meteen een aantal kleine hapjes tevoorschijn. Vooral het zuurdesemtoastje met rillette van ganzenbout en koffiepoeder belooft wat voor de rest van de avond. Het restaurant is slim ingedeeld in verschillende ruimtes waardoor je nooit verloren zit. Verder trekken in het interieur de prachtige wandmeubels in jarenvijftigstijl en de muren in betoverend blauw-groen de aandacht. Elegant en stoer, net als de amuse: een kleine papillon-oester met gerookte sprot, waterkers, picalilly en krokant roggebrood.
Het voorafje van geelvintonijn sluit daar naadloos op aan. De tonijn, tomaat, enoki (kleine paddestoelen), gebarbequede soja, mayonaise en gedroogde schijfjes citrus zijn alles ineen: fris, hartig, romig en umami.
Kunststukje
Het vegetarische voorgerecht, Belle de Fontenay-aardappel met gele raap en zeewier is ook al zo’n kunststukje. Romig en zilt tegelijk, de wieren zorgen voor een knappertje, een takje dille houdt het fris en gelaagd. Wow.
En daarbij drinken we…een kopje thee. Dat is verrassend in een restaurant met misschien wel meer klimaatkasten dan tafels, waar de wijnkaart 38 pagina’s beslaat ‘en er nog veel meer flessen in de opslag liggen’, aldus de gastheer. De keuze voor thee is dus ronduit bijzonder, en minstens zo geslaagd: de prachtige zachte pu erh thee van Jing is een gedroomde begeleider van het aardappelgerechtje. ‘Van dit soort pairings krijgen we zin in een diner met louter thee,’ mijmeren we zachtjes. Maar dat was voor we de wijnen proeven die onze gastheer enthousiast voor ons inschenkt. Gewoon, om even te proberen. Een knisperende Riesling, een gave PX uit Jerez; wijnmissionaris Gonzalez kan het – tot onze tevredenheid- niet laten.
Kubebe-pepertje
De hoofdgerechten zorgen voor een kleine afdaling op de weg naar de top die Fitzgerald aan het begin van de avond had ingezet. Het hert is zalig en perfect gegaard, maar de groenten blijven er wat bij achter. De verschillende bereidingen van rode biet en rode kool zijn bijna niet uit elkaar te houden, op een iets te aanwezig kubebe-pepertje in de rode kool na.
Kooktechnisch valt er op het vegetarische hoofdgerecht van aardpeer, groene kool en boerenkool weinig aan te merken, maar we missen contrast – vooral in smaak. De blokjes vlierbessengelei zorgen voor wat minieme frisse tonen. Verder blijft het, wat oneerbiedig gezegd, een bordje kool en knol. Het mooie glas rode wijn uit Toscane maakt veel goed, maar een zucht van verrukking blijft helaas uit.
Zuchtjes van verukking
Die komt gelukkig wel terug bij het dessert. Althans, het zijn heel veel kleine zuchtjes. Het warme chocoladecakeje, de pannacotta, het olijfolie-ijs, ganache met zoute karamel en bloedsinaasappelsorbet, en over dit alles ook nog eens hibiscuspoeder: frustrerend, want na één heerlijke hap zijn die kunststukjes weg.
Uitmuntend gastheerschap en een dito keuken. Als die groentegerechten nog net iets meer mogen schitteren gaan we graag nog vaak langs bij Fitzgerald. Al is het alleen maar om die wijnkaart fles voor fles af te vinken.
Fitzgerald
Gelderseplein 49
3011WZ
Rotterdam
Tel: 010-2687010
www.restaurantfitzgerald.com
F. Scott Fitzgerald Het bekendste boek van F. Scott Fitzgerald is The Great Gatsby. Daarin wordt volop decadent gefeest en champagne gedronken. Veel verwijzingen naar eten staan er echter niet in – op een schaal koude kip na. Fitzgerald schreef ook weleens recepten, al moet je die niet te serieus nemen. In zijn ‘13 recepten voor restjes kalkoen’ staan onder andere Gestolen Kalkoen (“Loop snel de winkel uit”), gebraden kalkoenveren, en een kalkoencocktail met 3,5 liter vermouth en een tank vol angostura bitters. ‘Wel even goed schudden’.
