Snobkoffie

‘Het kunstwerk op deze twee kleine porseleinen kopjes is een grafische herinterpretatie van de iconische topografie van elk terroir en is gecreëerd door grafisch kunstenaar Werner Jeker.’
 

Bovenstaand proza is niet afkomstig van de afdeling design van het Stedelijk. Het komt uit een boekje van Nespresso. De koffiecupjesboer wil dat ik zijn Limited Edition Colombian Terroirs Grands Crus koop, liefst met bijpassend koffiekopje, om mijn ‘koffiemomenten nog specialer te maken’.

Die belachelijke glossy folders die ze me een paar keer per jaar toesturen – de een op nog dikker papier dan de ander- zijn genoeg om dat hele apparaat meteen het raam uit te kieperen. Maar dat doe ik niet. Een espressomachine is nog even sparen en ach, alles beter dan Senseo. Zo modder ik al een poosje aan in een haat-liefdeverhouding met mijn snobkoffie.

Onze affaire bereikt een twijfelachtig hoogtepunt als de koffie op is en ik naar de Bijenkorf moet voor nieuwe cupjes. Een bezoekje aan de Nespresso Boutique – zoals het verkooppunt heet – gaat ongeveer zo: Als je aan de beurt bent (nooit meteen, het is er altijd druk), mag je naar een balie waar een aantrekkelijke jongeman naar je postcode en huisnummer vraagt. Het systeem tovert dan je naam tevoorschijn, zodat de verkopers persoonlijk kunnen worden.

Als ik er sta verschijnt er altijd een klein, moeilijk rimpeltje in het knapgekapte verkoperskoppie. ‘Mevrouw Pi…Pes…Pesjaar?’  ‘Piskaar’ zeg ik behulpzaam. Hij herpakt zich meteen: ‘Wat een mooie naam, echt een naam voor een kunstenaar!’ Dat hoor ik natuurlijk graag en vervolgens bestel ik net iets meer dan ik van plan was.  Vijf doosjes zwart, vijf lichtbruin en vooruit, doe ook maar vijf paarse.

‘Ristretto, livanto en arpeggio…. U heeft precies de drie meest verkochte koffiesmaken van Nederland gekozen!’, jubelt de mooiboy. Hij ziet mijn teleurgestelde blik. ‘Oh, maar u moet ook de Limited Edition beslist eens proberen. Met een aroma van koriander, jujube en rode quinoa. Uit de esoterische laagvlaktes van het Andesgebergte. Heel bijzonder.’ Een doosje met allerlei mooie kleurtjes, ongetwijfeld ook een grafische herinterpretatie van de iconische topografie van het terroir, ligt al op de toonbank.
Ik voel jeuk opkomen, maar de jongen wappert nog eenmaal met zijn wimpers en ik zwicht. Verkocht.