Een ongemakkelijk gevoel op een mooie plek
Restaurantrecensie bistro D'Ertepeller, Papendrecht. Eerder gepubliceerd in AD/RD, De Gouden Pollepel 3 augustus 2016
D’Ertepeller in Papendrecht is in potentie een restaurant om in de gaten te houden. Want wanneer twee jonge horecatijgers, getraind in niet de minste etablissementen, hun eerste eigen zaak openen op een prachtige locatie dan mag je wat verwachten.
Uit niets blijkt echter dat hier twee jonge gasten aan het roer staan. Bruin- en grijstinten overheersen in de nette zaak. De ronde zitjes met zicht op het drierivierenpunt tussen Papendrecht en Dordt zijn een goede vondst, verder is het allemaal wat veilig. Voor het restaurantgedeelte, waar gemikt wordt op een zakelijk publiek, snappen we dat nog wel. De informele bistro kan nog wel wat flair gebruiken.
Even wachten
We moeten even geduld hebben voor onze avond uit echt begint. Een dikke tien minuten zitten we aan ons tafeltje zonder dat er iets gebeurt. Geen drankje, geen kaart. Ons enige gezelschap is de liftmuziek uit de luidspreker recht boven ons hoofd – en zo druk is het niet.
Nadat er dan toch beweging in de zaak is gekomen kiezen we de carpaccio(€12,-) en de halve kreeft (€18,-) vooraf. De carpaccio is aardig. De gebruikte ingrediënten zijn van goede kwaliteit. Met zowel rucola, pesto, pijnboompitten, fijngeschaafde parmezaan en ook nog parmezaanschuim is het dringen op het bord. Het schuim is een onnodige toevoeging. Ook de pesto is dubbelop.
Kreeft
Het gerecht met de halve kreeft doet vier wenkbrauwen aan tafel fronsen. Een paar stukken kreeft – als dit een halve is eten wij de scharen op – liggen op een bergje fijngehakt fruit waarvan de limoen en de zoete mango de subtiele kreeftensmaak overheersen. De milde kerriesaus kan tegen dit zoete prakje ook niets beginnen.
Als we de sommelier aan een andere tafel een fles wijn zien decanteren (waar zie je dat nog?) weten we: hier wordt te ingewikkeld gedaan. Horeca- en etiquetteboekjes worden ijverig gevolgd, maar de mens wordt een beetje vergeten. Het voelt allemaal wat ongemakkelijk.
Beurre blanc of beurre salé?
Maar goed, alle begin is moeilijk. Het zou nog te vergeven zijn geweest als het eten dik in orde was, maar ook de keuken laat wat steken vallen. Neem bijvoorbeeld de kabeljauw (€20,-). Wat dit stuk vis extra fijn maakt – dat krokant gebakken huidje – ontbreekt. De beurre blanc kan beter omgedoopt worden tot beurre salé. De saus is echt te zout. De steak tartare klassiek (€18,-) komt zoals het hoort: met een keur aan accessoires zoals worcestersaus, fijngehakte uitjes en bieslook. Het vlees is echter is al aangemaakt en aan de zoete kant. De frieten en mayo zijn zelfgemaakt en heerlijk, het bakje sla oersaai.
De desserts tot slot ogen alsof ze snel in elkaar zijn gezet door een kok die naar huis wil. Zowel dame blanche als romanoff komen in een onhandig wijnglas, voorzien van een laffe, reeds ingezakte slagroom. De warme chocoladesaus is in de keuken al over het ijs geschonken, dus inmiddels koud.
Vogelgekwetter
Voor het echte spektakel moeten we naar beneden, naar de toiletten. De ongetwijfeld voor veel geld ingerichte, geel-blauw betegelde ruimtes zijn enorm. Het geluid van vogelgekwetter, bronzen beelden en geborduurde handdoekjes staan in sterk contrast met de soberte boven in de bistro.
De balans in de Ertepeller bistro is er nog niet helemaal. De boog mag in de keuken wat strakker gespannen, terwijl hij aan de voorkant juist iets losser mag, zodat deze fluisterbistro een bruisende bistro wordt.
D’Ertepeller
Slobbengorsweg 149
3351 LH Papendrecht
www.ertepeller.nl
