Fagiolo di Sorana, Caseificio Pinzani, Peperone di Capriglio…
Als je voor het eerst de beurshallen van de Salone del Gusto binnenstapt, weet je niet wat je
ziet. Honderden stands vol kazen, worsten, olijfolie, hammen, truffels, chocolade, koffie, honing, tartaar, wijnen, pasta. De stands zijn ingedeeld per provincie en regio. Het zijn er zoveel, dat je in het begin alleen nog maar verdwaasd de bordjes boven de stands kan lezen, en die zachtjes voor je uit prevelen als een mantra.
Vino Santo Trentino, Mortandela della val di Non, Ciuighe del Banale, Langanego Trentina, Pazzone di Moena, Distilleria Marzadro…
Bij zoveel keuze kan je maar het beste de diepte in gaan. Een favoriete regio of productsoort uitkiezen helpt. In de congreszalen worden grote proeverijen georganiseerd rondom bepaalde producten. In het kooktheater kun je topchefs aan het werk zien. Deze grote evenementen zijn jammer genoeg al van te voren uitverkocht.
Ook zijn er debatten over Slow Food en de toestand van de wereld. Ik woonde een debat bij over kraanwater versus flessenwater. Gezien de tien literflessen bronwater die klaar stonden voor de panelleden (die allen pleitten voor kraanwater), moet er in Italië – én bij de SlowFoodorganisatie – op dat gebied nog een slag worden geslagen. Aan de kwaliteit van het kraanwater ligt het niet, die is in Turijn en omgeving prima.
Erg leuk zijn ook de kleine proeverijen bij de stands zelf. Die worden meestal georganiseerd door steden, regio’s of productgroepen. Hier kun je je ter plekke voor inschrijven en ze zijn vaak gratis.
Bij een fabrikant van meel kon je een workshop broodbakken volgen. De regio Veneto liet ons in een klasje proeven van heerlijke wijnen (dit was om half twaalf ‘s ochtends), kazen en kersenjam.
Abruzzo, een dunbevolkte regio met prachtige natuurgebieden, organiseerde een honingproeverij. Honing proeven gaat net als bij wijn: op de juiste temperatuur brengen, kleur en textuur bekijken, ruiken en vervolgens door je mond laten gaan. Een uitgebreid verslag van de Abruzziaanse (?) honing volgt snel.
Wat grappig was om te zien: soms hadden de deelnemers aan de proeverij hun bordjes al leeg voor het was begonnen. Niet alleen Nederlanders slaan dus op hol als er iets gratis te halen valt. Er werd bij de wijnen trouwens niet moeilijk gedaan over bijschenken, er werd flink ‘geproefd’.
Wat was er nog meer te zien en proeven? Nou, genoeg. Een enorme enotheek (wijnbar), streetfood met gefrituurde vis en pizza, en: de Rest van de Wereld.
Makers van Slow Food van over de hele wereld hadden zich in de Terra Madre-hal verzameld om zoveel mogelijk mensen kennis te laten maken met hun met liefde gemaakte waren. Dit varieerde van Duits bier van de Kulmbacher Brauerei en vanille uit Madagascar, tot worst van het Hongaarse krullenvarken en Indonesische suiker gemaakt van de nectar van de kokosbloem.
Ook Nederlandse slowfoodmakers waren vertegenwoordigd op de beurs, met onder andere herdersham, waddenoesters en Hottie Sambal.
Verderop zat een Afghaanse man in zijn kraam, die helaas alleen folders had over de grote variatie rozijnen in zijn land. Het product zelf ontbrak. Verder kon je naar een tentoonstelling over biodiversiteit in Azië met tientallen rijstsoorten. Voor kinderen waren er educatieve spelletjes en midden in de hal was een grote Afrikaanse tuin aangelegd.
Net als op het Salone del Gusto-gedeelte kon je op Terra Madre zomaar een hele dag vertoeven en dan nog niet alles hebben gezien/geproefd. Over twee jaar kunnen we weer in de herkansing, bij de volgende editie van de Salone del Gusto/Terra Madre.
