Een geluk bij een ongeluk, zo kon je onze ontdekking van deze pizzatent in Boston wel noemen. Het kwam zo: na een week familiebezoek in de VS wilden we graag weer terug naar huis. Enige probleem was dat er in IJsland net een vulkaan was uitgebarsten. Alle vluchten naar Noord-West Europa tot nader order geschrapt.
De dame bij de incheckbalie op Boston Logan Airport, waar we ons nietsvermoedend hadden gemeld met een bagagekar vol met koffers, buggy’s en twee peuters, was zo aardig om ons een nachtje hotel kado te doen. Dat ene nachtje werden er drie. En nog was het einde van de aswolk niet in zicht.
Omdat we het hotelvoer zat waren, gingen we op voedselexpeditie door East Boston. De wijk was weinig opbeurend (fijne woonwijken en vliegvelden gaan niet goed samen). In een grauwe straat, pal onder de snelweg, zat een pizzeria. Santarpio’s heette het er. Het pand zag er weinig aantrekkelijk uit. Lelijke bakstenen en oud hout, een klein raam en verder niks. Maar wat deed die rij van twintig meter lang dan voor de deur? Let wel: het was vier uur ‘s middags en het regende.
Bijna hadden we het niet geweten, want met twee peuters een uur in de rij staan leek ons geen goed idee. We liepen de hoek om, richting hotel. En daar hing het bordje ‘Santarpio’s takeout entrance.’
We stapten binnen en stonden meteen midden in de hectische keuken. Een kok stond in een pan tomatensaus ter grootte van een olievat te roeren, een andere hakte meters worst aan stukken en een derde kok belegde de pizza’s met een berg kaas die reikte tot zijn ellebogen. De kinderen keken even verbaasd rond en gingen toen tevreden op een zak meel zitten.
Wij stonden nog steeds beduusd om ons heen te kijken, toen de chef naar ons riep wat het moest zijn: ‘How many!?’. ‘Eh…pizza’s?’ stamelden we dommig. De kok had het gelukkig te druk om ons uit te lachen, en wees naar een het menu dat aan de muur achter ons hing.
Pizza Met kaas Met worst Met olijvenDat maakte de keuze lekker makkelijk. We schreeuwden onze bestelling naar de kok, die dat de normaalste zaak van de wereld vond.
Ook op onze pizza’s ging een halve meter kaas en een sloot tomatensaus (óver de berg kaas!). We keken onze ogen uit. De chef verdeelde zijn tijd tussen bijdehante dingen roepen richting het stampvolle restaurant en telefoontjes van klanten afwimpelen (‘Hoe lang de rij is voor de deur? geen idee, goedemiddag!’ en ‘We don’t have any of that pineapple crap’). Aan de muur hing een waarschuwingsbord over mobiele telefoons.
Er kwam ook nog een jongen binnen met zijn afspraakje. Hij kende de eigenaar, en maakt indruk op zijn date door via de achterdeur het restaurant binnen te glippen.
Terug op onze hotelkamer smulden we van onze vondst. De korst was opmerkelijk, alsof je een hap nam van een knapperig stuk ciabatta. Ondanks dat, en die meters kaas en liters saus (‘zó Amerikaans’, verzuchtte de pizzapurist in mij…) waren we even een beetje dichter bij Italië. En dus dichter bij huis, aan de goede kant van de oceaan.
Mocht je ook nog eens stranden op Logan Airport, neem dan zo snel mogelijk een taxi naar: Santarpio’s 111 Chelsea Street
East Boston, MA 02128
Tel. 617 – 567-987
