Op 19 juni 2011 serveerde Ferran Adrià in zijn tig-sterren restaurant El Bulli een laatste avondmaal, voordat het restaurant de deuren voorgoed sluit op 31 juli (wat er gegeten wordt tussen die twee data? geen idee). Twee miljoen mensen wilden nog een plekje reserveren voor zo’n maal (hoe check je trouwens 2 miljoen e-mailtjes, vraag ik me dan af. Is dat überhaupt fysiek mogelijk? Ik zou ze wel allemaal willen scannen, stel je voor dat je net dat mailtje van Obama, de Dalai Lama of – dus toch! – Elvis mist).
Slechts vijftig personen waren de gelukkige uitverkorenen. Ik zat daar niet bij. Dat vind ik niet erg, ik at die avond een pizza van IJssalon Bleij en die was ook erg lekker. Ik had ook niet een van die twee miljoen e-mails gestuurd. Had ik dat wel gedaan, dan had ik toch op z’n minst een wenkbrauw opgetrokken toen ik het artikel las van Allan Jenkins in de Britse krant The Observer. Hij schreef een verslag van dat laatste maal: wat er werd gegeten (50 gangen Greatest Hits of El Bulli), hoe dat smaakte (bordenlikkend goed, tranentrekkend mooi) en wie er was. En over dat laatste gaat het. Er waren namelijk ook celebrities, ingevlogen per privé-jet en/of helicopter. Hollywood actrice Heather Graham was een van de gelukkigen.
Ik heb niks tegen Heather Graham, haar Rollergirl in Boogie Nights was ontwapenend, en wat ze met Austin Powers allemaal uitspookt moet ze zelf weten. Maar als er één ding is waar Hollywood-actrices niet om bekend staan, is het hun liefde voor eten. Laat staan lekker eten.
Allan Jenkins beschrijft hoe ze tijdens een heerlijke Spaanse maaltijd (gelukkig niet De Maaltijd bij El Bulli, god bewaar me) haar eten op het bord van haar vriendje schuift, om zelf alleen op een aardbei-op-een-stokje te sabbelen. En zo’n wicht mag aanschuiven bij Ferran. Een South Beach-diëtend meiske dat niet eens een koekenpan kan optillen, mag proeven van de magische avantgarde kookkunsten van Ferran Adrià! Daar zou bij mij dus een wenkbrauw omhoog gaan, áls ik had geprobeerd te reserveren.
Gelukkig las ik daarna dit artikel in GQ Magazine over hetzelfde laatste avondmaal, en toen kon ik weer lachen.
