Een enthousiaste lezer tipte ons over Bij Wil, gevestigd in een dijkhuis in de oude kern van Ridderkerk. Populair bij de locals, even wennen voor buitenlui.
De eetzaal is keurig ingericht met houten tafels en comfortable stoelen met donkere lederen bekleding. De donkergrijze tapijttegels zijn wat ons betreft wel heel erg stemmig, maar de wand met fotobehang van afbladderende plafondornamenten zorgt voor een beetje jeu.
Dit is het domein van Wil. Hij kent zijn gasten bij naam, maakt alle tijd voor een praatje en een grapje en zingt gerust mee met de muziek. Alsof je bij hem thuis zit. Die persoonlijke touch van een gastheer pur sang als Wil is goud waard. Nieuwkomers zoals wij moeten misschien even wennen. De typische humor van Wil moet je even doorkrijgen, en door zijn Ridderkerks accent begrijpen we niet alles wat hij zegt.
Gangbaar
De menukaart is een stuk duidelijker met een gangbaar maar ruim aanbod aan vlees- en visgerechten. Vegetariërs zullen het met gebakken champignons of geitenkaas uit de oven moeten doen. Wij kiezen een keer uit het driegangenmenu-aanbod voor 27,50 (carpaccio, sliptongetjes en een dessert). De andere Pollepelhelft kiest uit de iets duurdere specialiteitenkaart: rivierkreeftjes, gevolgd door de lamskoteletten.
Het rundvlees van de carpaccio is smakelijk en mooi op temperatuur, goed gedaan. De uitgebakken spekjes, pijnboompitten, geraspte kaas, bieslook, sla en van die kiemen die tussen je tanden blijven zitten zijn overdadig.
Bij de rivierkreeftjes met avocado snappen we dat de de kappertjes voor wat bite en zuur moeten zorgen, maar qua smaak is het geen ideale combinatie.
Kunstgebit-proof
De hoofdgerechten vieren de klassieke eetcafé/restaurantkeuken zoals je die alleen nog maar buiten de grote steden vindt. Vooral de bakjes met garnituren brengen ons weer even terug naar de jaren tachtig: frietjes, maar ook gebakken aardappeltjes (heel fijn!), broccoli met kaassaus, glazige worteltjes en gesneden kool. Alles kunstgebit-proof gaargekookt. Zelfs het toefje krulpeterselie ontbreekt niet op de borden. De gerechten zelf zijn redelijk: twee stuks goed gebakken sliptong (niet veel maar de menuprijs is er naar). De remouladesaus geeft ook al zo’n flashback naar vroeger, al is het niet naar een fijn visje uit grootmoeders keuken, maar naar de Duyvis poederdipsaus voor bij de chips.
De lamskoteletten (27,50 euro) zijn een pietsie te gaar, maar prima. Meer problemen hebben we met de nadrukkelijke instant bouillonsmaak van de begeleidende provençaalse saus. Zonde van het vlees.
We sluiten af met een aardige notenparfait. ‘Erg gezond’, volgens de Wil-humor, met al die noten. De pavlova is een wat droge brok eiwitschuim, maar het begeleidende fruit is een plaatje: de aardbeien, bessen, joekels van bramen en frambozen zijn stuk voor stuk overheerlijk. Bij de koffie verschijnt spontaan nog een schaaltje dingechies (bonbonnetjes).
Gastheer
Aan de bar praten we nog even na met Wil. Enthousiast vertelt hij over de geschiedenis van zijn zaak (‘Ook toen ik nog in een ander restaurant werkte gingen de mensen al eten ‘bij Wil’, vandaar de naam), zijn familie en het miraculeuze invalidentoilet (‘Mensen komen er lopend weer uit. Weer een wonder!, roepen we dan’).
Met zo’n gastheer begrijpen we goed dat hier veel vaste gasten komen. We moesten even wennen aan Wil, maar we gaan lachend de deur uit.
