Recensie Pasto

Restaurantrecensie Pasto, Berkel en Rodenrijs. Eerder gepubliceerd in AD/Rotterdams Dagblad  20-4-2016

Polderpasta in een modieus jasje

Als we het interieur van Pasto in ons opnemen, een Italiaans restaurant in Westpolder, een van de nieuwbouwwijken van Berkel en Rodenrijs, vinken we in gedachten het eigentijdse-restaurant-modelijstje af. De bakstenen muur? Check. Witte metrotegels? Een opengewerkt plafond met zwartgeverfde afvoerbuizen, een bar met sloophoutlook, industriële lampen, ambachtelijke leren sloven voor de bediening? Check, check, dubbelcheck. Het is modieus, maar wat routinematig uitgevoerd waardoor het weinig eigens heeft.

Natuurlijk is bovenstaande observatie niet alleen van toepassing op Pasto, we zien het in meer zaken. En het doet niks af aan de gastvrije ontvangst in deze buurt-Italiaan. Want aan onze ober zal het niet liggen vanavond. Hij doet precies net dat beetje extra voor de gast. Een ander tafeltje omdat onze stoelen oncomfortabel zijn, een gezellig praatje, spontaan extra bordjes bij een gedeeld voorgerecht – alles onder controle op dit vlak.

Het eten is een ander verhaal. De opbouw van de menukaart in antipasti, primi, secondi (met zelfs contorni, bijgerechten) en dolci belooft een klassiek Italiaanse inslag, met pizza’s voor de eenvoudigere trek.

Schelpen
Als antipasto kiezen we een van de specials: gekookte mosselen met ‘Italiaanse kruiden’, in dit geval tijm en knoflook. De smaak en garing is in orde, al zitten er net iets te veel gebroken en gesloten schelpen tussen. Vervolgens gaan we voor een Italiaanse klassieker: pasta met pesto. Hier gaat het mis met ons avondje Italië. We worden hard met onze neus op de Hollandse polderfeiten gedrukt.

Wat zou Sophia Loren doen?
De pasta, krullerige ‘girolle’ (in Italië meestal gigli genoemd), is veel te gaar. Het diepe bord waarin ze geserveerd worden houdt flink wat hitte vast. Ook na enkele minuten komt de stoom nog van onder uit de pasta zetten, heel wonderlijk. Dan de saus. Een eenvoudiger, sneller te maken saus als pesto is er bijna niet. Dat korte werkje brengt je een uitbundige smaakbeloning van basilicum, parmezaan, olie en pijnboompitten. Dit is echter geen pesto, maar een flauwe, waterige en wat zure groene saus. Als Sophia Loren dit voorgeschoteld kreeg zou ze de kok slaag geven met haar deegroller. Over de berg rucola waar alles onder gebukt gaat hebben het dan nog niet eens gehad. Opstekertje: wanneer we ons beklag doen krijgen we netjes een drankje aangeboden van de ober.

pizza gamberettiStraf
Over zijn pizza gamberetti zegt mijn tafelgenoot: “Als ik thuis zo’n pizza maak dan krijg ik straf”. En terecht, want het deeg is veel te zacht, ondanks de gloednieuwe pizzaoven die tot 500 graden Celcius tekeer zou kunnen gaan. Bij het beleg is de rode ui nagenoeg rauw en leggen de wat korrelige garnalen het af tegen de ansjovis.

Over de hoofdgerechten valt gelukkig een stuk minder te mopperen, al is er weinig typisch Italiaans aan. Het buikspek is mals, op een iets te droge buitenkant na. Bij de saus op basis van kalfsfond proeven we vooral tomatenpuree. Zwaardvis is een vis die makkelijk te droog wordt, dat is hier niet gebeurd. Samen met de gegrilde groene asperges is het een aardig gerecht. Maar het bijgerecht, roseval-aardappeltjes uit de oven, raken we na een hap niet meer aan. Die zijn droog en smakeloos.

Toe wagen we ons nog aan een aardige witte chocolademousse, die helaas vergezeld gaat van in veel te zure balsamico verzopen aardbeien. En met de onpraktische presentatie in een vierkanten weckpotje zijn we terug bij het begin: modieus, maar weinig doeltreffend.

Pasto
Westpolderplein 44-46
2652 KV Berkel en Rodenrijs
www.pasto.nl