Vandaag staat mijn laatste recensie voor de Gouden Pollepel in het AD/Rotterdams Dagblad. Ik stop ermee.
Waarom? Mijn laatste bezoek was de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen, maar het was zeker niet de oorzaak.
De laatste weken viel het me steeds zwaarder om zaken te recenseren, vooral bij negatieve stukken en lage cijfers voelde het niet goed.
Sowieso vind ik cijfers geven in deze omstandigheden nu een vrij ondoenlijke zaak. Daar vervolgens een wedstrijd aan koppelen, wat de Gouden Pollepel in essentie is, past ook niet meer bij de manier waarop ik over eten en de horeca zou willen schrijven. Een goed restaurant runnen is elke dag een topprestatie, en ik kan me voorstellen dat je als ondernemer in deze periode al blij bent als je weer een dag de finish haalt.
Omdat de opzet van de Gouden Pollepel weinig ruimte laat om af te wijken van het format, leek het me beter om te stoppen. Er spelen bij deze moeilijke beslissing nog allerlei andere zaken een rol, maar dat is tussen mij en de krant.
Ik blijf eten, en blijf over eten schrijven. Ik ga even rustig nadenken over de manier waarop ik dat ga doen, en voor welk medium. Ik sta open voor toffe ideeën, schrijf me gerust!.
Ik wil jullie bedanken voor het lezen van en reageren op mijn recensies. En collega’s bij de krant: bedankt voor de fijne samenwerking. Ik hoop dat we elkaar elders nog eens (op papier/ online/ aan tafel) terugzien. Blijven jullie, zolang je portemonnee en gezondheid het toelaten, je favoriete zaken asjeblieft steunen voor het te laat is? Ze hebben je echt hard nodig nu.
Al die doorbuffelende ondernemers, chefs, obers, koekenbakkers, afwassers en op-de-paar-vierkante-meter-veel-biertappers wens ik heel veel geluk, doorzettingsvermogen en wijsheid toe in deze clusterfuck van een tijd. Hou je taai allemaal.
